Mag ik me even voorstellen?

Mijn naam is Fanny Bartels en samen met mijn partner Martin heb ik twee heerlijke jongens, die ik met tijden spreekwoordelijk achter het behang kan plakken. Bij ons woont ook Bull Mastiff Freek, oftewel pannenkoek voor intimi. Ik werk in de gehandicaptenzorg en mijn partner heeft een eigen stukadoorsbedrijf, kortom een druk gezin.

Ik heb een nuchtere, down to earth levenshouding en toch voel ik dingen aan bij mensen, kan ik ze lezen, pik ik signalen op die anderen missen en weet ik dingen die ik niet kan weten.

Maar dan ben je HSP-er, toch?

Weer zo’n hokje, ik ben niet zo goed met hokjes (had je het al in de gaten), maar het beestje moet toch een naam hebben. Dus ja, ik ben hooggevoelig en mijn twee koters ook en toch heb ik een “doe maar normaal, dan ben je al gek genoeg” instelling

Weird of niet,

Nou, ik kan je zeggen het heeft echt even geduurd voordat deze dingen samen door 1 deur konden gaan. En nog zijn er van die momenten dat ze niet samen lijken te gaan, al worden deze gelukkig steeds minder.

Dus om terug te komen op de eerste vraag: nee, ik loop niet de hele dag te mediteren en zen te wezen, over het algemeen bestaan mijn dagen uit rennen, vliegen & regelen en ben ik blij als ik aan het eind van de dag op de bank plof. Maar ik plof wel heel bewust op de bank (knipoog)

Ja…bij het starten van een onderneming hoort uiteraard ook een naam.                                                    Lange tijd heb ik op een naam zitten broeden om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat dat eigenlijk maar 1 naam kan zijn. Deze naam dekt namelijk de gehele lading, van het pad dat ik heb bewandeld tot waar ik nu sta.

Van lading naar gevoel…

Mijn tweede zwangerschap, was een zwangerschap van een tweeling. In een vroeg stadium bleek dat 1 van de kindjes (ja, ik noem hier bewust het woord kindjes) het niet mocht redden. Ik ben bevallen van een gezonde jongen, maar het gevoel dat zijn tweeling wederhelft een meisje was, liet me niet los. Enkele jaren na de bevalling ben ik in een burn-out terecht gekomen en tijdens deze periode werd ik geconfronteerd met het feit dat ik nooit iets met mijn miskraam gedaan heb.

Ik had de pijn blijkbaar ergens ver weg gestopt uit angst dat ik hierin niet begrepen zou worden. De burn- out zorgde ervoor dat ik weer in contact kwam met mijn gevoel. Toen ik weer durfde te voelen, realiseerde ik me dat ik het bespreekbaar mocht maken, haar alsnog mocht en kon erkennen. Ze heeft de naam gekregen die we voor haar hadden uitgezocht;

Norah (trots).

Ze heeft een plekje gekregen binnen ons gezin en ze mag er zijn. Ze heeft me gebracht tot waar ik nu sta. Een trotse moeder, onderneemster en een gelukkig mens.

Zo is de naam Norah’s Spirit ontstaan…